Ψυχοθεραπεία
Συστημική Προσέγγιση
Αντιλαμβάνεται τα άτομα όχι ως μεμονωμένες οντότητες, αλλά ως μέρη και μέλη μεγαλύτερων ομάδων και συστημάτων με τα οποία αλληλεπιδρούν. Συχνά, οι αλληλεπιδράσεις αυτές – που είναι
μαθημένες και αυτόματες – γίνονται δυσλειτουργικές ή και τραυματικές με αποτέλεσμα τα άτομα να εγκλωβίζονται.
Η Συστημική Ψυχοθεραπεία εστιάζει στην ανάλυση των οικογενειακών, διαγενεακών, κοινωνικών, και ιστορικών μοτίβων. Έπειτα, παρεμβαίνει στο σύστημα ενδυναμώνοντας τα μέλη και προσαρμόζοντας τις δυναμικές τους έτσι ώστε οι νέες, πιο λειτουργικές αλληλεπιδράσεις να επιτρέπουν την αυθεντικότητα και την προσωπική εξέλιξη.
Για τους συστημικούς θεραπευτές, δεν είναι ο χαρακτήρας ενός ατόμου που πρέπει να αλλάξει: είναι οι αλληλεπιδράσεις
με τα συστήματα γύρω του.
Αφηγηματική Προσέγγιση
Στηρίζεται στο ότι οι άνθρωποι κατανοούμε και κατασκευάζουμε τις εμπειρίες μας μέσω των αφηγημάτων και των ιστοριών που λέμε στους εαυτούς μας και στους άλλους: η γλώσσα που χρησιμοποιούμε έχει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των ιστοριών. Συχνά, αυτά τα αφηγήματα είναι δυσλειτουργικά και λέμε στους εαυτούς μας πληγωτικές ή μη ρεαλιστικές ιστορίες.
Σκοπός της Αφηγηματικής Ψυχοθεραπείας είναι να αποδομηθούν οι δυσλειτουργικές ιστορίες και να επαναδομηθούν έτσι ώστε να εξυπηρετούν την πραγματικότητα κάθε πελάτη, την προσωπική του ανάπτυξη, και την κατανόηση τόσο του προβλήματος όσο και του εαυτού του.
Για τους αφηγηματικούς θεραπευτές, ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ το πρόβλημα: το πρόβλημα είναι το πρόβλημα.
Προσέγγιση του Δεσμού
Αποδέχεται ότι οι πρώιμες, παιδικές εμπειρίες δημιουργίας ψυχολογικού δεσμού των ανθρώπων με τους τροφούς μας, διαμορφώνουν την ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε και να προσαρμόζουμε τα συναισθήματά μας και κατ’επέκτασιν τη συμπεριφορά μας.
Σε κάποιες περιπτώσεις η ισχύς ή η ποιότητα του δεσμού παρουσιάζει ελλείματα, με αποτέλεσμα να καταπιέζουμε, να αποφεύγουμε, να εντείνουμε ή να υπερβάλλουμε συμπεριφορές για να τα καλύψουμε. Σκοπός της Εστιασμένης-στο-Δεσμό Ψυχοθεραπείας είναι να χρησιμοποιήσει τη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου για να δημιουργήσει στους τελευταίους την εμπειρία του ασφαλούς δεσμού και να υποστηρίξει τη διερεύνηση και την έκφραση του αυθεντικού τους εαυτού.
Για τους θεραπευτές αυτής της προσέγγισης, ο άνθρωπος έχει μια βιολογικά προγραμματισμένη ψυχολογική ανάγκη: να αναζητά ασφάλεια μέσω της εγγύτητάς του σε αξιόπιστους και προστατευτικούς τροφούς.